Bij Mark van Crombrugge staat vakmanschap, naast een artistieke beleving, centraal. Van reclame-illustrator is hij uitgegroeid tot kunstzinnig schilder, met weliswaar nog hetzelfde oog voor detail als vroeger, maar er een extra dimensie aan toevoegend die de uiterlijke schoonheid met verve overtreft.

“Ik geloof nog steeds in uiterlijke schoonheid, maar het is niet enkel meer de uiterlijke schoonheid van de objecten of het onderwerp zélf, maar de schoonheid van diezelfde objecten in verhouding tot het wezen van hun inhoud. Dit uitbeelden blijft telkens een uitdaging en een reden om verder te gaan”.

Deze schilderijen doen mee met de jubileum expositie

Zijn werken hieronder zijn alleen op verzoek te bewonderen.

Mark van Crombrugge, geboren in 1954, volgde lessen aan het St Lukasinstituut te Brussel (19691975), en werkte daarna o.a.. in het K.I.K. te Brussel (Koninklijk Instituut voor het Kunstpatrimonium), waar hij een éénjarige cursus restauratie en conserveringsmethodes volgde.

Van 1981 tot 1994 werkte hij zowel als ontwerper, illustrator en fotograaf in Brussel in de audiovisuele sector.  Vanaf 1993 kon hij zijn creativiteit vooral kwijt in de reclamewereld, met name de illustratie. Reeds vanaf begin de jaren ’90 illustreerde hij voor grote agentschappen, zoals The Artbox in Brussel, Top Drawers in Amsterdan en Meiklejohn in London. In Belgie maakte hij illustraties voor ontelbare reclamecampagnes en verpakkingen, zoals Danone, Mr Proper, ING, Nutroma, Spa, etc…

Eind de jaren ’90  was de traditionele reclame- illustratie zo goed als volledig verdrongen door de digitale variant ervan en de fotografie. Het verplichtte hem om diverse jobs aan te nemen, naast het zich verder ontwikkelen in de digitale beeldbewerking en fotoretouche, maar uiteindelijk beet hij zich toch volledig vast in de traditionele olieverftechniek op paneel, die hij zichzelf aanleerde en verder op punt stelde in 2009. Omstreeks die periode ontstond ook de reeks van fotorealistisch geschilderde stillevens die hij maakte en afwerkte eind 2015. Marc van Crombrugge werkt veelal in thema’s. Niet enkel stillevens, maar ook zee-en strandtaferelen, een reeks over dansers en andere thema’s komen aan bod. Anno 2016 is hij ook een reeks portretten aan het realiseren. Door de enorme ervaring , opgedaan in een leven van tekenen en schilderen, kan hij moeiteloos diverse technieken met elkaar en door elkaar gebruiken, steeds met het oog op kwaliteit en duurzaamheid.

Vakmanschap staat, naast een artistieke beleving, centraal. Van reclame-illustrator is hij uitgegroeid tot kunstzinnig schilder, met weliswaar nog hetzelfde oog voor detail als vroeger, maar er een extra dimensie aan toevoegend die de uiterlijke schoonheid met verve overtreft. “Ik geloof nog steeds in uiterlijke schoonheid, maar het is niet enkel meer de uiterlijke schoonheid van de objecten of het onderwerp zélf, maar de schoonheid van diezelfde objecten in verhouding tot het wezen van hun inhoud. Dit uitbeelden blijft telkens een uitdaging en een reden om verder te gaan”.

Zijn vroege werk was te zien zowel solo als  in groep (Londen, Nice, Goteburg, Frankfurt, Copenhagen,  New York, Gent).

Een verhaal ?

 Voor mij hoeft een schilderij niet zozeer een expliciet verhaal te vertellen.
Als ik een verhaal wil horen, lees ik wel een tijdschrift of een boek.
Of ik abonneer mij op een podcast.
Daarenboven heb ik er een hekel aan als een verhaal
in een schilderij belangrijker wordt dan het schilderij zélf.
Erger nog:
als het verhaal het van het schilderij overneemt en enkel nog dienst doet
als camouflage van een matig of ronduit slecht schilderij.
Ja, ik hoor het reeds aankomen…
wanneer is een schilderij dan ‘slecht’ of ‘middelmatig’ te noemen?

Wel, reeds sinds lange tijd maak ik mij daar niet druk meer over.
Innerlijk zal mijn maag nog eens in elkaar krimpen,
maar tegenover de mensheid laat het mij volkomen koud.
Meer  nog:
ik zal misschien zeggen:
“dat het schilderij van een bepaalde kunstschilder best aardig is”,
of, in een halve vlaag van zinsverbijstering gooi ik er misschien uit
dat het “best een mooi schilderij mét inhoud” is.
En dat terwijl mijn lijf schreeuwt  en kreunt:  
“gooi weg die troep” of “doe liever aan politiek”.
Maar ik zwijg.

En mocht een goed schilderij dan nog een goed verhaal vertellen,
ik zou dansen van vreugde, want wie versmaadt nu 2 vliegen in 1 klap.
En een goed schilderij én een goed verhaal?
Veelal wordt het hedendaags schilderij gedrenkt in een bad van woorden,
nogmaals omfloerst met een zinnige of onzinnige uitleg ervan.
Daar moet je het als toeschouwer maar mee doen.
Prima als je ‘het verhaal’ niet volledig begrepen hebt,
want dan blijft er tenminste nog een vleugje mysterie over,
waar je weer eindeloos over kunt doorbomen.

Liefst niet denken.
Dan liever géén verhaal rondom mijn werk.
Niet dat de verhalen er niet zijn, maar je zal ze nooit uit mijn mond horen.
Of bij één enkele uitzondering dan misschien.
Ik wil jullie wel een hint geven, een duwtje,
maar je zal, als je het al wil, er zélf achter moeten komen.
En mocht je het niet vinden,
dan blijf je gelukkig nog steeds achter
met een ingehouden picturale expressie van licht, kleur en kracht,
zo krachtig dat het schilderij zélf tot verhaal verworden is.
Wanneer wordt het schilderij weer van de schilderende schilder?
en niet van de in woorden gedrenkte schilderende theoreticus,
die enkel zijn verhaal  gebruikt om zijn kleuren op te smukken?

Aldus: Mark Van Crombrugge