Als je Frank Fleuren zegt, kun je het woord “trompe l’oeil” niet negeren. Frans voor “misleiding van het oog” Frank’s trompe l’oeil schilderijen zijn minutieus gedetailleerd, een soort visueel spel.

Zijn composities zijn zo slim ontworpen dat je het gevoel hebt als je kijkt naar de objecten dat de attributen in het schilderij ook werkelijk zijn. Misschien vastgelijmd aan het paneel. Alleen als je heel goed kijkt, zie je dat ze geschilderd zijn.

Frank creëert veel meer dan alleen een illusie. Hij dwingt de kijker tot een tweede blik en tot een intensere betrokkenheid bij het beeld. De ogenschijnlijk realistische schilderijen presenteren zich als beeldende valkuilen die vermaken met fijne humor en subtiele toespelingen.

Maar bij Frank Fleuren gaat het niet over de pure illusie, maar hij laat subtiel de grenzen tusse schijn en werkelijkheid, tussen kunst en het dagelijks leven overvloeien.

Kenmerkend voor het “trompe l’oeil” schilderij is dat bij voorkeur een onbelangrijk en waardeloos attribuut geplaatst wordt in het centrum, zoals alledaagse voorwerpen, die meestal niet de moeite waard een artistiek uitgebreide presentatie niet lijken.

Of nostalgische of hedendaagse thema’s, met geduld en grote vaardigheid stelt Frank van deze objecten in de scène en zorgt voor een perfecte uitvoering. naast een verborgen vleugje boosheid, emotie, poëzie en humor waarmee hij zijn gevoel uitdrukt en zo zich uitdrukt op zijn eigen unieke aanpak. Dit resulteert in een moderne compositie die in geen andere periode zou kunnen zijn geschilderd.