Brita Seifert

Bijna ieder mens verbergt zich achter een masker. Dat is de indruk van Brita Seifert (Leipzig,1963) na jarenlange ervaring. Zelf heeft zij er zich ook enige tijd schuldig aan gemaakt.
Maar nu niet meer. Tekenen werd op enig moment haar ‘dagboek’, haar manier van laten zien wie ze is en waarvoor ze staat.
In haar kunstwerken zijn vooral veel persoonlijke ervaringen verwerkt en verbeeld. En ja, perfectionisme is wat zij nastreeft en ook laat zien in haar werk.

Als teenager speelde Brita gitaar in een band. Haar ouders vonden dat niet goed en maakten er een eind aan. Maar Brita had een uitlaatklep nodig voor haar expressieve ideeën, vaardigheden en gevoelens en
begon met tekenen, gesteund door haar oma van moeders kant, die zelf heel aardig kon schetsen.
Brita was op de basisschool al goed in tekenen. Zij viel op en genoot vervolgens jarenlang privaat tekenonderwijs.
Brita zegt veel te danken te hebben aan professor Heinz Wagner van de Kunstacademie in Leipzig, waar ze drie jaar lang studeerde.
Hij was het die haar uiteindelijk op het goede spoor zette van de wereld van de kunst.

Als jonge vrouw heeft zij alle denkbare vormen van geweld ervaren. De gevolgen zetten zich diep onderhuids af, je kunt ze nooit meer uitwissen en vergeten.
Er zijn twee mogelijkheden om met deze opgedane wonden verder te kunnen  leven.
Men gaat eraan ten gronde, het langzame gif dringt steeds verder in de poriën door tot aan het bot aan toe. Of je zegt “IK WIL LEVEN”.
Je gaat bij jezelf te rade hoe verder te gaan en hierin heeft een ieder zijn eigen reddingsstrategie. Haar redding was de kunst.
Hierin kon zij zich zonder woorden uitspreken over wat haar was overkomen. Dit was haar therapie, zo heeft zij de pijn langzaam afgebouwd.
Tot het moment dat zij besloot al die 150 werken bij elkaar te pakken en in de vuilnis te werpen.
Afgelopen, het is verleden tijd. De wonden waren op het linnen in ultramarijn, cadmium rood en zwart als het ware opgelost.

Rond 1990 leerde zij via een Italiaanse vriend de schoonheid van Italië kennen en is daar nog steeds van onder de indruk.
Vooral van de kunstwerken van Walter Girotto, Leonardo Da Vinci maar ook van het werk van Gottfried Helnwein en Albrecht Dürer.

Via een baan belandde Brita uiteindelijk in Nederland en kwam in contact met Roel van der Veen van Galerie Pictura in Aijen, gemeente Bergen, Limburg.
Daar vond zij de stek om haar leven verder vorm te geven. “Nu denk ik dat alles moest gebeuren zoals het gebeurde want ik was een arrogant kind. Ik heb veel geleerd.
Door Roel ben ik weer gaan tekenen. Ik leef nu in een klein paradijs, ben bijzonder tevreden en heb leuke mensen om me heen”, aldus Brita.

Brita Seifert zegt dat ze zelf het liefst alleen in haar atelier zit te tekenen en schilderen. Zij wil zeker niet in de belangstelling staan.
Toekomstplannen maakt zij niet, zoals het zich nu ontwikkelt gaat het zeer voorspoedig.